Lieve lezers,
Het zal toch niet alleen mij opgevallen zijn dat kinderen steeds jonger met ongelooflijke wijsheden op de proppen komen. Tegen sommige mensen mag je het heus niet luidop zeggen (als je de lieve vrede wil bewaren tenminste) dat kinderen op bepaalde vlakken heel vaak wijzer zijn dan hun ouders. Maar het zal mij niet beletten om die kinderwijsheid toch eens in de bloemetjes te zetten. Volwassenen moeten er maar leren mee leven dat kinderen energetisch gezien een gelijke waarde hebben als volwassenen. Tenminste, zo zie ik het en zo klopt het ook in mijn praktijk.
Het is nu meer dan een jaar geleden, maar ik ervaar de herinnering alsof het gisteren was, toen een 9-jarig kind tegen haar papa zei dat dat ze een weekend bij mij wilde logeren en dat ik haar in die tijd van het liegen en haar woede-aanvallen zou afhelpen. Ik dacht toen in eerste instantie bij mezelf: 'Help waarom ik?' en de tweede vraag die er wel luidop uitkwam was: 'En hoe moet ik dat in hemelsnaam gedaan krijgen?'
Ik kreeg 1 week de tijd om me daarop voor te bereiden. Als het van het kind had afgehangen moest ik er in hetzelfde weekend nog aan geloven. Gelukkig was er ook de papa nog die mijn consternatie maar al te goed begreep. 1 week uitstel was ondanks mijn blijvende vraag, hoe ik dat het best kon aanpakken, uiteindelijk voldoende dankzij de vindingrijkheid van het kind zelf. Ik was toen reeds in de ban van de Glimlach-Communicatie die mij in staat stelde om sneller dan ik gewend was te leren en te reageren. Doch hetgeen me in dat weekend overkwam tartte toen mijn verbeelding tot in het oneindige. De snelheid waarmee zowel het kind, dat ik hier gemakshalve (privacy) de naam Neentje zal meegeven, en ik zaken geleerd hebben van elkaar... mensen dat had ik nog nooit meegemaakt.
Reeds na 5 minuten hadden we een manier gevonden om hetgeen grote mensen als liegen benoemen een halt toe ter roepen. Ik zag Neentje in de zetel zitten en plots flitsten alle momenten, waarop ik Neentje als hulpvaardig en meelevend kind had ervaren, in mijn gedachten voorbij. Het was ook alsof ik mezelf als 6-jarig kind zag zitten. Ik maakte met Neentje een afspraak dat ik haar nergens voor zou straffen en dat ik ook nergens kwaad om zou worden. het enige wat ze me diende te beloven was dat ze van een aantal spulletjes op mijn bureel diende af te blijven omdat ik anders teveel werk zou hebben om één en ander terug te vinden. Verder kreeg Neentje de beschikking over alles waar ook ik beschikking over had. Het door mij geliefde én gewaardeerde 'Mi Casa es tu Casa principe' (mijn huis is jouw huis) dat ik al enkele keren expliciet ervaren had maar tot dan nog nooit zo extreem zelf had kunnen/durven hanteren.
Neentje had duidelijk ook geen ervaring met dit soort Full-option-Vertrouwens-situatie en ze vroeg zich af wat hier achter stak. Dat merkte ik aan haar vraag die hierop volgde. Mag ik echt alles gebruiken en verplaatsen zoals ik het wil? Mag ik echt overal aankomen? Toen ik volmondig ja zei verschoot ik wel even van mezelf want dit had zelfs mijn toen 8-jarige stiefdochter nog nooit van me gedaan gekregen. Maar ik voelde intuïtief aan dat ik zelf grenzen diende te verleggen indien ik het kind in de noodzakelijke comfortzone wilde houden. Ik wist dat deze 'test' ook mijn stiefdochter, mezelf en zoveel meer mensen ten goede zou komen. Want zo was ik dit weekend gaan ervaren. Als een ongelooflijke Vertrouwens-test. Ik wist plots 'waarom' kinderen en ook volwassenen liegen. Ze voelen zich niet veilig of vertrouwd genoeg om zichzelf te DURVEN zijn en wie zichzelf niet kan/durft te zijn die kan ook niet functioneren zoals die wel zou willen. Er komen contactstoornissen in het 'waarheid-systeem' en ongewild volgt hetgeen wij als leugen ervaren. Wij zijn dus allen evenredig mede-verantwoordelijk voor de leugen van de ander. Dat werd mij in dat weekend duidelijker dan ooit. (Later zou ik die stelling en/of visie over evenredige mede-verantwoordelijkheid nog véél verder doortrekken maar daar heb ik het op een andere keer misschien wel eens over.)
Neentje had duidelijk ook geen ervaring met dit soort Full-option-Vertrouwens-situatie en ze vroeg zich af wat hier achter stak. Dat merkte ik aan haar vraag die hierop volgde. Mag ik echt alles gebruiken en verplaatsen zoals ik het wil? Mag ik echt overal aankomen? Toen ik volmondig ja zei verschoot ik wel even van mezelf want dit had zelfs mijn toen 8-jarige stiefdochter nog nooit van me gedaan gekregen. Maar ik voelde intuïtief aan dat ik zelf grenzen diende te verleggen indien ik het kind in de noodzakelijke comfortzone wilde houden. Ik wist dat deze 'test' ook mijn stiefdochter, mezelf en zoveel meer mensen ten goede zou komen. Want zo was ik dit weekend gaan ervaren. Als een ongelooflijke Vertrouwens-test. Ik wist plots 'waarom' kinderen en ook volwassenen liegen. Ze voelen zich niet veilig of vertrouwd genoeg om zichzelf te DURVEN zijn en wie zichzelf niet kan/durft te zijn die kan ook niet functioneren zoals die wel zou willen. Er komen contactstoornissen in het 'waarheid-systeem' en ongewild volgt hetgeen wij als leugen ervaren. Wij zijn dus allen evenredig mede-verantwoordelijk voor de leugen van de ander. Dat werd mij in dat weekend duidelijker dan ooit. (Later zou ik die stelling en/of visie over evenredige mede-verantwoordelijkheid nog véél verder doortrekken maar daar heb ik het op een andere keer misschien wel eens over.)
Ik zei bij aanvang van het weekend aan Neentje dat alles wat ze ooit had gedaan mijn zaken niet waren en dat ik daarover dus niets te zeggen had. Ik zei vervolgens dat ik een kind voor me zag zitten dat de intentie had om goeie dingen te doen en daarop zei ik tot mijn eigen verbazing dat alles wat ze ooit nog zou doen wat door mij misschien niet direct begrepen zou worden, ook als aanvaardbaar zou gerekend worden. Neentjes mond viel zowaar open. Ik zei haar dat het heel normaal is dat een kind dingen doet die volgens volwassenen 'fout' of 'onaanvaardbaar' zijn maar dat ze dit in sommige gevallen onmogelijk kon weten zonder de zogenaamde fouten eerst gemaakt te hebben.
Om een lang verhaal kort te maken. Neentje is helemaal niet het 'probleemkind' dat men er in de Steinerschool van maakt. Neentje is WEL een onbegrepen EXPERIMENTEER-kind dat gewoon een 'andere' leervolgorde vraagt. Neentje zette in dat weekend op eigen houtje een rollenspel op en ze kweet zich daarbij PERFECT van haar rol als secretaresse van een Immo-kantoor. Ze gaf ook los van het rollenspel zelf aan dat ze afwisselend wilde rekenen, spelen, schrijven, spelen enz.
Neentje ruimde op en was opgeruimd. Neentje voelde zich begrepen en toonde begrip. Neentje voelde aan waar ik mijn grens nog moest verleggen en ik hoefde zelfs niet te zeggen dat ze me voor sommige dingen wat extra tijd diende te geven. Ze focuste zich als het ware automatisch op datgene waarbij ik wel in mijn comfortzone kon blijven. Ik bedankte Neentje voor alle nieuwe dingen die ik van haar leerde en ik bedankte haar ook voor haar spontaniteit. Neentje bedankte op haar beurt voor mijn geduld en mijn niet aflatende vrolijkheid. Neentje gaf op een gegeven moment zelf aan dat ze daardoor (door die uitdrukkelijk aanwezige Glimlach van mij) plots begreep waarom ze bij anderen zo vaak onverdraagzaam werd. Ze vergat eerst zelf haar vrolijke snoet op te zetten. Of Neentje het ondertussen nog zo goed weet? Ik zou het niet weten want onze wegen scheiden zich reeds een tijdje. Maar Neentje heeft alvast mijn klei-stukje met 2 lachende gezichten in bewaring genomen. Het zal zeker van pas komen op het moment dat ze het echt nodig heeft.
Neentje ruimde op en was opgeruimd. Neentje voelde zich begrepen en toonde begrip. Neentje voelde aan waar ik mijn grens nog moest verleggen en ik hoefde zelfs niet te zeggen dat ze me voor sommige dingen wat extra tijd diende te geven. Ze focuste zich als het ware automatisch op datgene waarbij ik wel in mijn comfortzone kon blijven. Ik bedankte Neentje voor alle nieuwe dingen die ik van haar leerde en ik bedankte haar ook voor haar spontaniteit. Neentje bedankte op haar beurt voor mijn geduld en mijn niet aflatende vrolijkheid. Neentje gaf op een gegeven moment zelf aan dat ze daardoor (door die uitdrukkelijk aanwezige Glimlach van mij) plots begreep waarom ze bij anderen zo vaak onverdraagzaam werd. Ze vergat eerst zelf haar vrolijke snoet op te zetten. Of Neentje het ondertussen nog zo goed weet? Ik zou het niet weten want onze wegen scheiden zich reeds een tijdje. Maar Neentje heeft alvast mijn klei-stukje met 2 lachende gezichten in bewaring genomen. Het zal zeker van pas komen op het moment dat ze het echt nodig heeft.
Neentje leerde ook mij spelenderwijs 'anders' naar zogenaamde problemen te kijken. Neentje leerde mij weer met de ogen van de ander te kijken, met het hart van de ander te voelen, met de geest van de ander te ervaren en te denken. Neentje leerde mij loslaten. Neentje leerde mij onbewust oude gedachtenpatronen doorbreken. Neentje bevestigde ontelbare keren hetgeen ik tijdens mijn onderwijlsoopbaan meermaals ervaren had. Kinderen zijn verdomd wijzer dan we vaak vermoeden. Wij hebben evenveel te leren van 'onze' kinderen als zij van ons. We hebben gewoon 'andere' dingen van elkaar te leren. Wie daarvoor openstaat kan het fenomeen probleem en/of probleemkinderen in de vergeethoek plaatsen.
Ik hanteer sindsdien héél bewust het Gelijktijdig Leerling-Meesterschap-principe & de Glimlach-Communicatie-Methode aangevuld met de Win-Win-Gedachte-Kracht. Want zoveel was voor mij duidelijk tijdens en na dat weekend. De impact van een Glimlach en de magisch/magnetische kracht van de Win-Win-Gedachte geven steeds bevredigende resultaten. Het is aan ons als volwassenen om ons opnieuw bewust te worden van deze Glimlach-Gedachte-Impact.
Ik vraag me af wie er in dit weekend het meest geleerd heeft. Neentje weet alleszins dat er iemand op de wereld is die haar kan aanvaarden zoals ze is. En ik? Ik ben nooit meer gestopt met mezelf BEWUST in de plaats van anderen te plaatsen wanneer ik geen weg weet met een bepaalde situatie. Ik blijf BEWUST aan mijn Glimlach-Communicatie werken omdat dit voor mij de enige manier is om zodanig ruim te denken en/of Win-Win te denken dat oordelen en veroordelen vanzelf achterwege blijven. Neentje die eigenlijk niet graag schrijft heeft dat weekend toch in mijn experimenteer-dagboek geschreven. Haar intenties waren zeer duidelijk zachtaardiger dan toen ze aan dit weekend begon. Als dat geen Win-Win-Weekend Pur Sang is geweest dan weet ik het niet meer hoor ;-)
Dank U Neentje, Dank U papa en mama van Neentje om jullie dochter en mij de kans te geven om deze oh zo leerrijke ervaring zo intens puur te mogen meemaken. Wie details wil over dit weekend hoeft de vraag maar te stellen. Wie meer info wil over latere ervaring van Gelijktijdig Leerling-Leermeester-schap via Glimlach-Communicatie & Win-Win-Gedachte-Kracht kan hier eveneens via een reactie of via oriconet@gmail.com naar vragen.
Liefs en Big Smile van me
Heb ik jou ooit bedankt voor jouw Glimlach?
Zo neen, dan doe ik het Nu.
Zo ja, dan doe ik het nogmaals
G. Maria .X - 2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten