De Magische Kracht van Dankbaarheid en Tevredenheid

Lieve lezers,

Steeds vaker voel ik mij een gezegende vrouw omdat ik een intens gevoel van Tevredenheid mag ervaren telkens ik de gedachte aan Dankbaarheid oproep. Automatisch trek ik dan mijn mondhoeken op en alweer automatisch voel ik een stroom van zalige gevoelens in beweging komen. Vanuit mijn hartstreek trekt dat overheerlijke gevoel (te vergelijken met de prikkelingen die je ook bij verliefdheid voelt) naar mijn schouders en bovenarmen en van daaruit lijkt het wel of het zich over heel mijn lichaam net onder mijn huid nestelt. Van daaruit voel ik de prikkelingen dieper in mijn lichaam doordringen. Alweer automatisch sluit ik dan mijn ogen omdat ik het gevoel heb dat ik de intensiteit van dit soort Tevredenheid dan langer kan vasthouden.

In gedachten wens ik dan heel impulsief dat élke mens mag meegenieten van dit wonderlijke moment. Ik wens dan dat Iedereen met dit soort zaligmakende momenten mag gezegend worden. Ik zeg dan héél spontaan: "Oh, iedereen zou dit moeten voelen" en dan kijken de mensen soms raar op alsof ik ze niet allemaal op een rijtje heb. Misschien is dat voor hen ook wel zo, misschien hebben die anderen nog nooit zo'n intense vreugdemomenten gekend.

Ik kan me op zo'n moment bijna niet voorstellen dat er mensen zouden zijn die dit nog nooit ervaren hebben. Ik ga er dan ook automatisch van uit dat onze wereld er héél anders (vredelievender) zou uitzien indien iedereen in staat zou zijn om dit soort gevoelens via een bewuste gedachte-focus op te roepen. En toch zijn er blijkbaar mensen die nog nooit een moment van volledig loslaten hebben gekend. Dat was een hele openbaring voor mij dat niet iedereen dit soort gevoelens kent of herkent als je er over praat. Wellicht vandaar dat ik zo ontzettend Dankbaar kan zijn voor het wél mogen/kunnen ervaren van hetgeen ik ook wel eens een Kosmonaal Organsme noem.

Indien ik die gevoelens van Tevredenheid de vrije teugels laat en dus vanuit de hartstreek loslaat dan kan ik ze makkelijk in lust-gevoelens (al dan niet seksueel gerelateerd) laten overgaan. Omdat ik me daar ondertussen bewust van ben kan ik mezelf echter heel goed in toom houden door me Bewust op Dankbaarheid en Tevredenheid vanuit de hartstreek te blijven focussen. Het is werkelijk wonderlijk hoe wijzelf eender welke gevoels-touwtjes in toom kunnen houden vanuit een sterke en/of intieme verbondenheid met de hart- en schouderstreek. Indien we dat niet doen dan worden wij de speelbal van onze lust-gevoelens en weten we vaak geen blijf met onszelf op momenten waarop ons dat het minst goed uitkomt. Wie zichzelf kent kan zichzelf ook beter dirigeren of corrigeren. En jezelf leer je pas écht goed kennen via diverse ervaringen en de gevoelens (zowel gewenste als ongewenste) die daarmee gepaard gaan.

Dus om jezelf écht goed te leren kennen dien je bewust te experimenteren met jouw eigen gevoelslimieten. Dat kan niemand anders voor jou doen want élk van ons reageert nét iets anders op dezelfde impulsen. Lig, zit of sta er dan ook niet over te piekeren als één en ander aanvankelijk anders verloopt dan je zelf voor ogen had. Een wild paard tem je ook pas op relatief korte tijd als je al een x-aantal keer met andere paarden hebt geoefend... tenzij je die ene gelukkige bent waarbij alles van de eerste keer lukt op de wijze die jij wenst. Zo iemand heb ik echter nog nooit ontmoet op deze Aardbol. De ene heeft gewoon wat meer tijd nodig dan de andere om zich een bepaalde discipline eigen te maken. Meer is er echt niet aan de hand.
Dus...
durf gerust te blunderen tijdens jouw persoonlijke experimenteertocht op deze Aarde, zij die kennis van zaken hebben zullen er steevast om glunderen omdat ze in jou de 'zoekende zichzelf' van weleer herkennen ;-)

Het is dus een kwestie van oefenen, oefenen en nog eens oefenen in het bewust verbonden blijven met je harte-lust ipv met je ego-lust. Tot het een automatisme wordt en dan begint naar mijn gevoel het échte Genieten pas. Dan kan je verliefd worden op "Het Leven" zelf en dan kan je als het ware op eender wie verliefd worden met je beide voeten op de grond ;-)

Ik heb er ondertussen Bewust een gewoonte van gemaakt om op zo'n momenten van intense Dankbaarheid en Tevredenheid niet enkel élke mens, dier of plant maar ook élk Bewustzijnsdeeltje in het Universum in gedachten te laten delen in mijn ultieme vreugde-momenten. En vermits ik geloof dat álles bewustzijn is vertrouw ik er ook op dat ik anderen met mijn Goed-Gevoel-Impulsen kan activeren om hetzelfde te ervaren.

Wellicht geniet élk bewustzijnsdeeltje automatisch mee met hetgeen ik ervaar omdat we onlosmakend met élk facet van het Universum verbonden zijn doch ik heb het gevoel dat ik het toch nog versterk door mijn gevoel van Dankbaarheid en Tevredenheid bewust te delen met élk facet van het grote geheel dat wij het Heelal, Kosmos of Universum noemen.

Onlangs was ik op een bijeenkomst en daar werd ons door de gastheer Bart Wils het volgende gevraagd:

"Wek het gevoel dat je het liefst van al wenst te voelen op met het gevoel dat je wenst te ervaren"

Voor mij was dat een makkelijke opdracht, ik ben gewend geraakt om een gevoel Dankbaarheid en Tevredenheid op te wekken met het gevoel van Dankbaarheid op zich. Voor de man die recht over mij zat was het ook slechts secondenwerk, ik zag het aan de Glimlach die vrijwel onmiddellijk op zijn gelaat verscheen. Je kan dus niet faken of je slaagt in deze test of niet, je merkt het onmiddellijk aan eender wie.
Lang niet iedereen kon dus op deze directe manier het gewenste gevoel opwekken, velen dienden eerst specifiek aan iets te denken of iets te visualiseren waardoor een gewenst gevoel kon opborrelen. Je zag ze echt denken over de opdracht. Uiteraard is élke zet een goeie zet en blijft het opwekken van gevoelens via andere methoden een gelijkwaardige manier. Gevoel opwekken via het gevoel zelf werkt naar mijn gevoel echter sneller.

Vroeger zat ik er op zulke bijeenkomsten voor tonnen spek en karrevrachten bonen bij maar sinds ik van zelfkennis en zelfontwikkeling een full-time bezigheid heb gemaakt zijn zulke bijeenkomsten pure ontspanning voor mij. Het voelt als het opfrissen van wat ik naar mijn gevoel al heel lang weet en sinds kort ook niet meer zo snel vergeet. Alweer een reden om intens Dankbaar en Tevreden om te zijn ;-)

Ik zeg steeds vaker dat ik Dankbaar ben omdat ik zo intens Dankbaar kan/mag zijn.

Ik ben dus Dankbaar voor het Dankbaar zijn op zich.
Het klinkt voor sommigen misschien gek maar het voelt ongelooflijk heerlijk aan als je dat mag/kan ervaren.

Voor mij is de conclusie heel eenvoudig én meermaals bewezen:

Het volstaat om vanuit het diepst van ons Zijn aan Dankbaarheid en Tevredenheid te denken om ook intense gevoelens op te wekken die ons Dankbaarheid en Tevredenheid laten ervaren en/of om ook Dankbaar en Tevreden te Zijn.

Ik kan het jullie allemaal aanbevelen om élke dag extra tijd vrij te maken om gevoelens van Dankbaarheid en Tevredenheid op te wekken. Er is geen enkel excuus om het niet te doen. Het is enkel een kwestie om aan andere zaken te denken op momenten die je toch reeds al denkend aan alweer wat anders doorbracht ;-)

Of je nu in de file, aan de kassa, onder de douche staat. Of je nu in de trein, op de zetel, aan de tafel, in het vliegtuig of de wachtzaal zit. Of je aan het eten, vrijen of breien bent...

het is ALTIJD een goed moment

om Glimlachend te zeggen

Ik ben Dankbaar én Tevreden voor de eindeloze kansen en herkansingen waarmee "Het Leven" mij verwent!!!

Tel voortaan jouw/jullie zegeningen en de zegeningen zegenen jou/jullie onvermijdelijk, soms op haast wonderlijke wijze met de meest onbeschrijflijke Goed-Gevoel-Vibes, alsook met financiële, materiële en andere gewenste overvloed.

Ik spreek vanuit herhaalde ervaring waardoor toeval voor mij ondertussen is uitgesloten.

Het is ook voor élk van Jullie haalbaar en het is ook élk van Jullie van harte gegund!

Liefs, Succes en een Tevreden Big Smile van me

Gerda Maria Hendrickx
http://www.oriconet.com/


SMILE-POWER WE BELIEVE IN!!!

...

Bizarre & Bijzondere Ervaringen

Lieve lezers,

Vandaag 29 Januari 2012 was weer één van die dagen waarop ik om de haverklap door bekenden en onbekenden werd aangesproken.

Het kan volgens mij geen toeval zijn dat ik op dit soort dagen ontzettend goed in mijn vel zit.

Het is alsof ik dan een wandelende magneet ben waar anderen met de meest gewone tot de meest gekke verhalen, vragen of opdrachten op me afkomen.

Het begon bij mijn terugkeer van de bakker om de hoek.

Ik zie mijn buren naar de auto stappen en wuif hen vrolijk goeiedag.

Ik stap verder en plots doet de buurman het protier open en vraagt of ik met hen uit eten ga.

Tja, laat me nu net behoorlijk wat verse zaken hebben aangekocht die ik echt niet in de vuilbak wens te kieperen, dus wijs ik het aanbod vriendelijk af.

Gelukkig zijn mijn buren, soms tot mijn grote verbazing, van het bijzondere ras dat voor zowat alles heel oprecht begrip kan opbrengen, zeker wat mij betreft.

Heerlijk hoor want dat vrijwaart mij van het soort schuldgevoel dat soms veel te snel bezit van mij kan nemen.

Enfin, ik maak van de gelegenheid gebruik om naar de andere kant van de wagen te gaan om met de buurvrouw een welgemeende knuffelzoen uit te wisselen.

En dan zegt de buurman dat zijn recent bevallen vrouwtje mij iets te zeggen heeft.

Nog voor ze het zegt weet ik het reeds.

Het flitst door mijn dat ze gaat zeggen dat ze zwanger is en ja hoor, ze is opnieuw zwanger.

Beiden stralen ze van oor tot oor en dat werkt direct aanstekelijk.

Ze beginnen beiden tegelijk te vertellen over hun wens om een gezin te stichten met minstens 4 kinderen.

Ze vertellen dat het zwaar gaat worden met 2 baby's die niet eens 1 jaar leeftijdsverschil zullen hebben maar ze hebben zo'n duidelijke visie over hetgeen zij beiden willen met hun leven dat ze er zeker van zijn dat ze binnen enkele jaren blij gaan zijn dat ze voor een jong ouderschap hebben gekozen.

Wauw... mijn morele steun hebben ze alvast.

Ik wens hen dan ook welgemeend het allerbeste en ik stap stralend verder alsof ik degene ben die zwanger is ;-)

Thuis gekomen laat ik de gebeurtenissen als in een filmpje terugspoelen en ik ben meer dan ooit intens blij dat ik oprecht gelukkig kan zijn vanwege het Geluk van anderen.

Na het eten van een verse koffiekoek (die uitpuilde van de overheerlijke slagroom - mjam mjam) maak ik me weer klaar om naar buiten te gaan en stap ik via de Sint Katelijnestraat te voet richting centrum van de stad Mechelen.

Onderweg tik ik even op de ruit van het Marrokaans frituurtje waar ze betere frietjes verkopen dan in menig Belgische frituur. Dat verdient meer dan een bloemetje vind ik zo. De jongen waarvan ik vermoed dat het de eigenaar is praat met een Hollands accent en is altijd geduldig, zacht en vriendelijk. Ook als ik lange tijd niet ben langs geweest voor het eten van frietjes en een vissaté (sinds enkele maanden heb ik die vissaté geruild voor een vers en overheerlijk gekruid tongfileetje nvr. 1 Juli 2012). Altijd opnieuw die vriendelijke lach, dat gebaar met de vuist naar het hart, die ongelooflijke hoffelijkheid... ik word daar warm en zielsgelukkig van... zulke kleine gebaren maken van mij de gelukkigste mens te wereld.

Na het tikken op de ruit en het non-verbaal uitwisselen van ons groet-ritueel stap ik welgezind verder richting centrum.

Ik zie een gemengd groepje Scouts mijn richting uitkomen en nog voor iemand aanstalten maakt om mij iets te vragen weet ik dat er meer gezegd zal worden dan gewoon maar goeie dag. En ja hoor, mijn vrolijke snoet trekt weer vraaglustigen aan. De kleinste jongedame uit de groep stapt Glimlachend op me af en ze vraagt me of ze iets mag vragen. Uiteraard mag dat, dit soort 'toevallige' contacten kleuren mijn dag en mijn leven. Ze zoeken de Twaalf Apostelenstaat voor een opdracht. Ik loods hen naar een straatje langswaar ze de zone van het Begijnhof betreden en zeg in alle eerlijkheid dat ik zelf ook zou moeten zoeken maar dat hoort nu eenmaal bij een spel. Als het te gemakkelijk zou gaan dan is volgens mij de fun er echt af. Ik word heel vriendelijk bedankt voor de hulp en net voor we elk onze eigen weg gaan klinkt het uit mijn mond 'Mag ik ook eens wat vragen?' Alle koppen keren zich om als ik vraag of zij het bij dit vriesweer niet koud hebben met blote voeten in sportsloefen en blote benen in een short. Het antwoord klinkt eensgezind. Ja hoor, we hebben het best wel koud maar dat hoort er bij. Ok denk ik, jullie liever dan ik en ik zeg hen dat ik hen bewonder voor hun moed om er zo schaars gekleed bij te lopen. Ik meen het ook, ik hoop dat mijn woorden hen wat extra innerlijke warmte hebben gegeven om deze snijdende kou op een aangename wijze te trotseren.

Ik vervolg mijn weg en zie aan de kerk nog meerdere groepjes Scouts uitzwermen. En yep, ik word nog eens uitverkozen om een ander groepje op weg te helpen naar de Sint Janskerk. Moest ik 30 geleden geen les hebben gegeven in die buurt dan zou ik écht geen flauw idee hebben gehad in welke richting ik hen had moeten sturen. Nu geef ik indicaties onder voorbehoud omdat ik toch nog even twijfel of ik het wel bij het juiste eind heb. Ik stel hen voor dat ze het aan iets oudere mensen vragen ter bevestiging. En dat doen ze... ik ga even openlijk luistervinkje spelen en ja hoor, ook deze mensen sturen hen in dezelfde richting als ik deed. Ik denk lachend bij mezelf 'Ken je stad' en het doet me plezier dat ik mijn geboortestad toch iets beter ken dan ik vermoede. Ook aan dit groepje Scouts vraag ik of ze het koud hebben. De gemiddelde leeftijd van dit goepje ligt hoger dan het vorige en hier klinkt het heel stoer 'Ach koud, dat hoort erbij, wij zijn tenslotte Scouts hé' En ik zeg spontaan Wauw en geef een schouderklopje aan het meisje waarvan 'Wouw' op de rugzijde van haar Uniform prijkt. Jij bent jouw naam waardig zeg ik lachend. Best gezellig om op deze wijze betrokken te geraken bij de speelse zoektocht van anderen.

Zo gaat er een klein uurtje stadswandeling voorbij en de ene persoon na de andere betrekt mij bij hun bezigheden van dat moment. Ik bewonder al deze bezige bijtjes want tenslotte is het ijzig koud en hadden ze evengoed voor een luie dag in een warme living kunnen kiezen. Aan zo'n zaken denk ik dan op zo'n moment. Ik prijs me Gelukkig met mijn rol in hun en mijn leven. Ik ben TEVREDEN! met vetgedrukte hoofdletters een groot uitroepteken!

En dan komt het...

op terugweg naar mijn knusse nestje volgt 'le moment suprème...'

Alweer in de Sint Katelijnestraat, ter hoogte van het AB straatje, heeft een ander groepje Scouts een opdracht te vervullen.

Deze keer kom ik er niet zo makkelijk van af.

Hun vraag en de daaraan gekoppelde opdracht, die door mij dient uitgevoerd te worden, is zeer zeker ludiek maar ik twijfel toch heel even om hen tegemoet te komen want... ik moet voor deze opdracht namelijk liegen voor de camera en wie mij kent weet dat ik de laatste jaren heel Bewust inspanningen doe om open en eerlijk te zijn met mezelf en de anderen.

En wat houdt die leugen nu precies in zal jij je wellicht afvragen?

Wel, ik moet voor de camera zeggen dat ik een fiets heb gestolen.

En laat mij van alle zonden ter wereld nu niet gezondigd hebben op dit vlak... tenminste... voor zover ik mij herinner.

Nu kan je wel zeggen van 'ach het is toch maar een spel' en ja hoor, dat dacht ik zelf ook wel en toch...

ik moest dit even laten bezinken.

Toen zei één van de jongens dat ik het met een vette knipoog kon verkondigen zodat degenen die het filmpje ooit te zien kregen direct zouden doorhebben dat het om een grap of een spel gaat. Voor hen staat er duidelijk één en ander op het spel als ze deze opdracht kunnen volbrengen. Enerzijds winnen ze er Monopolygeld mee maar volgens mij staat ook hun eer op het spel dus ik neem de opdracht aan en ik kijk lachend in de mini-camera... ik hou even mijn hand voor mijn mond terwijl ik gespeeld geschrokken 'Oei' zeg en laat dan mijn hand zakken tot op mijn hartstreek en zeg dan  met een speelse plechtigheid 'Ik heb een fiets gestolen!'

Ik krijg een applaus en een hoop lachende snoeten te zien en dan zeg ik grappend dat ik nu de klos ben als zij dit filmpje online gaan zetten. Jaja zegt er eentje impulsief, hiermee gaan we zo dadelijk naar de politie. Ach neen, zegt een ander 'het is niet eens onze camera' ...

Ach zo zeg ik gespeeld ernstig... 'hebben jullie die camera gestolen dan?'

Als ik mijn weg vervolg roept een meisje uit de groep dat ik anderen nu niet meer mag helpen bij hun opdracht... ze is er wellicht van overtuigd dat niet iedereen iemand te pakken krijgt die deze uitspraak voor de camera wenst te doen en dat zij hierdoor voorsprong nemen in hun unieke Monopoly-spel.

Ik zwaai en beloof niets want ik ben nog steeds in de ban van die leugen.

Net voor het frituurtje passeer ik de Marrokaanse kapper die op zondag steevast open is. Ook hier ben ik al eens 'toevallige' klant geweest. Iedereen in mijn omgeving beweerde dat ik daar als vrouw niet welkom zou zijn en dat moeten ze dan net tegen mij zeggen. Ik heb steeds vaker het gevoel dat ik overal Welkom ben, zelfs op plaatsen waar anderen soms geweigerd worden. Ik heb zo'n sterk vermoeden dat dit te maken heeft met mijn Bewuste Intenties om een intens oprecht gevoel van waardering en begrip te uiten voor élk facet van de Schepping en dus ook voor elke mens. Ik ben door de Marrokaanse kapper dus wel aanvaard als klant en ook als mens in het algemeen. Ook hier maakt het niet uit of ik wel of niet terugkom als klant, mijn waardering voor hen activeerde hun waardering voor mij en meer moet dat voor mij/ons niet zijn. Dus zwaaien we elkaar gezwind toe en bij gelegenheid is er tijd voor een babbeltje. Ik leer mondjesmaat hun taal, al moet ik zeggen dat het heel traag vordert maar de weinige woorden die ik spreek worden daardoor wellicht extra gewaardeerd.

De Sint Katelijnestraat is voor mij een bron van inspiratie. Ik droom er nog steeds van om van deze straat de eerste Glimlachstraat van de Stad te maken. Ik heb ideeën bij de vleet om "Welkom in de Glimlachstraat - Niet Tevreden? Glimlach terug" affiches te maken maar om één of andere reden concretiseer ik ze niet.

Ik heb er reeds met een paar plaatselijke winkeliers over gepraat en ze vinden het allemaal een prima idee.

Wellicht heeft het Universum een héle goeie reden om deze Glimlach-ruil-actie op de wachtlijst te plaatsen? Bij deze heb ik het hier toch reeds gepost en wie weet leest het iemand die mij concreet kan/wil steunen wij deze Glimlach-ruil-actie. 

Het klinkt wellicht gek, maar de reden waarom ik dit alles opschrijf heeft te maken met het rare/nare gevoel dat ik heb overgehouden aan die laatste Scouts-opdracht. Zowel onderweg als thuis bleef ik mezelf als acterende leugenaar herhalen 'Oei, ik heb een fiets gestolen!'

Het is alsof er ergens in mij een stemmetje fluisterend piept... 'stel dat men dit ooit tegen mij wenst te gebruiken omdat iemand mijn woorden voor waar aanneemt?'

Tja... dát is het nu het gevolg van dualistisch denken hé... altijd dat addertje onder het gras willen tergen...

Ik hoop dus vanwege het wegschrijven van dat nare gevoel af te komen.

Ik weet dat ik gewoon mag/moet Vertrouwen op de lonende impact van de intentie waarmee ik iets doe. Ik heb vandaag vele mensen blij gemaakt door gewoon op hun pad te verschijnen en mij tijdelijk aan te passen aan hun regels van het spel.

Dat moet volgens mij volstaan voor een heerlijke nachtrust en een geruststellend geweten ;-)

Bij deze wil ik graag Glimlachend mijn Dankbaarheid uiten aan élk facet van "Het Leven" omdat ik ervan uitga dat zonder de aanwezigheid van het ene aan het andere geen enkele vorm van ervaring kan worden meegegeven!

Ik wens het ook Jullie toe om van de eenvoudige details van "Het Leven" te kunnen genieten...

kleine details met grote gevolgen op vlak van:

Goed Gevoel en Wel-Tevreden-Zijn ;-)

Liefs en Big Big Smile van me

Gerda Maria Hendrickx

~~~~

Vrijdag 16 december 2011

Lieve lezers,

Afgelopen zomer heb ik de moed gehad om een ritje te maken in een kermisattractie die G-Force noemt.

Waar ik toen het lef vandaan haalde om die rit te wagen?

Dat mag in mijn geval een klein wonder heten.

Want als ik naar het filmpje kijk dan bekruipt me toch weer even die weerstand die mij vroeger steeds weerhield om me over te geven aan dit soort attracties.

Ik herinner me ook dat ik halverwege de rit dacht “en nu zou ik willen uitstappen, het is goed geweest”

Maar dat kan natuurlijk niet want je bent vergrendeld en de muziek klinkt tot kilometers in de omtrek dus niemand zou mij horen, zelfs als zou ik het uitgillen van jewelste.

Vertrouwen hebben en rustig ademhalen was dus dé Boodschap bij uitstek.

En ja hoor... af en toe eens gillen zoals een jong veulen en gelukkig verlaagt ook de spanning als je de ogen sluit op de meest kritieke momenten.

Zo gaat dat in het dagelijkse leven toch ook?

Enfin, misschien vinden sommigen onder jullie het maar héél gewoontjes om ritjes te maken op zulke attracties maar voor mij was/is het wél een overwinning op mezelf geweest om dit ook daadwerkelijk te ervaren.

Bedankt buurman Jean-Pierre voor het filmen van deze bijzondere rit:

http://www.youtube.com/watch?v=ZY7kUPgnkto&feature=plcp&context=C2f351UDOEgsToPDskKHDc4_JaDPKFnTjgH78nfk

Uiteraard heb ik andere zaken gezien tijdens de rit maar toch... ik voel me weer helemaal in de Flow van deze 'Amazing Race' als ik er naar kijk.

Als ik er op terugblik dan heb ik dit enkel aangedurfd omdat ik me in de week die hieraan voorafging ben gaan opladen tijdens het observeren van anderen die deze rit aandurfden. Ik heb een aantal mensen gesproken toen ze er uit kwamen en toen ik er gerust in was dat ik geen hinder zou ondervinden aan mijn rug toen werd de beslissing genomen. Nu of nooit heb ik gedacht.

Bang ben ik niet geweest maar ik ben een HSP'er (Hoog Sensitief Persoon) en dus ervaar ik bepaalde prikkels (visuele en non-visuele impulsen die als onaangename electro-shocks aanvoelen) veel sterker als anderen. Het gaat mij vooral om het kunnen verwerken van die prikkels zonder mijn pijngrens te overschrijden.

Ik hoop dat ik op een dag mijn optimale balans kan vinden (wat die intensieve, soms pijnlijk aanvoelende prikkelingen betreft) waardoor ik de hele rit met de ogen open kan maken want uiteraard heb ik 'Life' wel een aantal maffe flitsen gemist.

Maar ik ben wel ontzettend trots op mezelf dat ik deze uitdaging aangegaan ben.

En weet je?

Toen ik héél eerlijk toegaf hoe ik deze rit werkelijk ervaren heb toen waren er 'plots' een aantal 'stoere' mannen en vrouwen die toegaven dat ze het ook zo 'benepen' hebben ervaren doch dat ze dit aanvankelijk niet 'durfden' te zeggen om niet flauw over te komen.

Als je het mij vraagt kan je geen enkele passagier van de G-Force als 'flauw' bestempelen want zo'n rit vraagt van iedereen buitengewone inspanningen.

Tenslotte ga je meermaals aan een hoge snelheid overkop waardoor ons evenwichtsorgaan danig op de proef wordt gesteld.

Ik heb dan ook een paar dagen nodig gehad om van een 'raar' gevoel te bekomen. Geen pijn of misselijkheid hoor. Gewoon een gevoel alsof alles in mezelf was losgekomen van de 'vaste' plaats waar ik het al jaren gewend was. Van zodra je beseft dat dit heel normaal of logisch is dan blijf je rustig en weet je dat het allemaal vanzelf weer op zijn plooi komt.

In Volle Vertrouwen Loslaten is dus in meerdere opzichten dé Boodschap bij uitstek.

Misschien moet ik dit soort uitdagingen gewoon vaker aangaan zodat mijn systeem er aan gewoon raakt?

We zien wel... er is nog zoveel te beleven in ons Experimenteel Pretpark “Het Leven” ... Toch?

Liefs en Big Smile van me

Gerda Maria






SMILE-POWER WE BELIEVE IN!

...