Lieve lezers,
Liefs en Big Smile van me
Gerda Maria
SMILE-POWER WE BELIEVE IN!
...
Vandaag 29 Januari 2012 was weer één van die dagen waarop ik om de haverklap door bekenden en onbekenden werd aangesproken.
Het kan volgens mij geen toeval zijn dat ik op dit soort dagen ontzettend goed in mijn vel zit.
Het is alsof ik dan een wandelende magneet ben waar anderen met de meest gewone tot de meest gekke verhalen, vragen of opdrachten op me afkomen.
Het begon bij mijn terugkeer van de bakker om de hoek.
Ik zie mijn buren naar de auto stappen en wuif hen vrolijk goeiedag.
Ik stap verder en plots doet de buurman het protier open en vraagt of ik met hen uit eten ga.
Tja, laat me nu net behoorlijk wat verse zaken hebben aangekocht die ik echt niet in de vuilbak wens te kieperen, dus wijs ik het aanbod vriendelijk af.
Gelukkig zijn mijn buren, soms tot mijn grote verbazing, van het bijzondere ras dat voor zowat alles heel oprecht begrip kan opbrengen, zeker wat mij betreft.
Heerlijk hoor want dat vrijwaart mij van het soort schuldgevoel dat soms veel te snel bezit van mij kan nemen.
Enfin, ik maak van de gelegenheid gebruik om naar de andere kant van de wagen te gaan om met de buurvrouw een welgemeende knuffelzoen uit te wisselen.
En dan zegt de buurman dat zijn recent bevallen vrouwtje mij iets te zeggen heeft.
Nog voor ze het zegt weet ik het reeds.
Het flitst door mijn dat ze gaat zeggen dat ze zwanger is en ja hoor, ze is opnieuw zwanger.
Beiden stralen ze van oor tot oor en dat werkt direct aanstekelijk.
Ze beginnen beiden tegelijk te vertellen over hun wens om een gezin te stichten met minstens 4 kinderen.
Ze vertellen dat het zwaar gaat worden met 2 baby's die niet eens 1 jaar leeftijdsverschil zullen hebben maar ze hebben zo'n duidelijke visie over hetgeen zij beiden willen met hun leven dat ze er zeker van zijn dat ze binnen enkele jaren blij gaan zijn dat ze voor een jong ouderschap hebben gekozen.
Wauw... mijn morele steun hebben ze alvast.
Ik wens hen dan ook welgemeend het allerbeste en ik stap stralend verder alsof ik degene ben die zwanger is ;-)
Thuis gekomen laat ik de gebeurtenissen als in een filmpje terugspoelen en ik ben meer dan ooit intens blij dat ik oprecht gelukkig kan zijn vanwege het Geluk van anderen.
Na het eten van een verse koffiekoek (die uitpuilde van de overheerlijke slagroom - mjam mjam) maak ik me weer klaar om naar buiten te gaan en stap ik via de Sint Katelijnestraat te voet richting centrum van de stad Mechelen.
Onderweg tik ik even op de ruit van het Marrokaans frituurtje waar ze betere frietjes verkopen dan in menig Belgische frituur. Dat verdient meer dan een bloemetje vind ik zo. De jongen waarvan ik vermoed dat het de eigenaar is praat met een Hollands accent en is altijd geduldig, zacht en vriendelijk. Ook als ik lange tijd niet ben langs geweest voor het eten van frietjes en een vissaté (sinds enkele maanden heb ik die vissaté geruild voor een vers en overheerlijk gekruid tongfileetje nvr. 1 Juli 2012). Altijd opnieuw die vriendelijke lach, dat gebaar met de vuist naar het hart, die ongelooflijke hoffelijkheid... ik word daar warm en zielsgelukkig van... zulke kleine gebaren maken van mij de gelukkigste mens te wereld.
Na het tikken op de ruit en het non-verbaal uitwisselen van ons groet-ritueel stap ik welgezind verder richting centrum.
Ik zie een gemengd groepje Scouts mijn richting uitkomen en nog voor iemand aanstalten maakt om mij iets te vragen weet ik dat er meer gezegd zal worden dan gewoon maar goeie dag. En ja hoor, mijn vrolijke snoet trekt weer vraaglustigen aan. De kleinste jongedame uit de groep stapt Glimlachend op me af en ze vraagt me of ze iets mag vragen. Uiteraard mag dat, dit soort 'toevallige' contacten kleuren mijn dag en mijn leven. Ze zoeken de Twaalf Apostelenstaat voor een opdracht. Ik loods hen naar een straatje langswaar ze de zone van het Begijnhof betreden en zeg in alle eerlijkheid dat ik zelf ook zou moeten zoeken maar dat hoort nu eenmaal bij een spel. Als het te gemakkelijk zou gaan dan is volgens mij de fun er echt af. Ik word heel vriendelijk bedankt voor de hulp en net voor we elk onze eigen weg gaan klinkt het uit mijn mond 'Mag ik ook eens wat vragen?' Alle koppen keren zich om als ik vraag of zij het bij dit vriesweer niet koud hebben met blote voeten in sportsloefen en blote benen in een short. Het antwoord klinkt eensgezind. Ja hoor, we hebben het best wel koud maar dat hoort er bij. Ok denk ik, jullie liever dan ik en ik zeg hen dat ik hen bewonder voor hun moed om er zo schaars gekleed bij te lopen. Ik meen het ook, ik hoop dat mijn woorden hen wat extra innerlijke warmte hebben gegeven om deze snijdende kou op een aangename wijze te trotseren.
Ik vervolg mijn weg en zie aan de kerk nog meerdere groepjes Scouts uitzwermen. En yep, ik word nog eens uitverkozen om een ander groepje op weg te helpen naar de Sint Janskerk. Moest ik 30 geleden geen les hebben gegeven in die buurt dan zou ik écht geen flauw idee hebben gehad in welke richting ik hen had moeten sturen. Nu geef ik indicaties onder voorbehoud omdat ik toch nog even twijfel of ik het wel bij het juiste eind heb. Ik stel hen voor dat ze het aan iets oudere mensen vragen ter bevestiging. En dat doen ze... ik ga even openlijk luistervinkje spelen en ja hoor, ook deze mensen sturen hen in dezelfde richting als ik deed. Ik denk lachend bij mezelf 'Ken je stad' en het doet me plezier dat ik mijn geboortestad toch iets beter ken dan ik vermoede. Ook aan dit groepje Scouts vraag ik of ze het koud hebben. De gemiddelde leeftijd van dit goepje ligt hoger dan het vorige en hier klinkt het heel stoer 'Ach koud, dat hoort erbij, wij zijn tenslotte Scouts hé' En ik zeg spontaan Wauw en geef een schouderklopje aan het meisje waarvan 'Wouw' op de rugzijde van haar Uniform prijkt. Jij bent jouw naam waardig zeg ik lachend. Best gezellig om op deze wijze betrokken te geraken bij de speelse zoektocht van anderen.
Zo gaat er een klein uurtje stadswandeling voorbij en de ene persoon na de andere betrekt mij bij hun bezigheden van dat moment. Ik bewonder al deze bezige bijtjes want tenslotte is het ijzig koud en hadden ze evengoed voor een luie dag in een warme living kunnen kiezen. Aan zo'n zaken denk ik dan op zo'n moment. Ik prijs me Gelukkig met mijn rol in hun en mijn leven. Ik ben TEVREDEN! met vetgedrukte hoofdletters een groot uitroepteken!
En dan komt het...
op terugweg naar mijn knusse nestje volgt 'le moment suprème...'
Alweer in de Sint Katelijnestraat, ter hoogte van het AB straatje, heeft een ander groepje Scouts een opdracht te vervullen.
Deze keer kom ik er niet zo makkelijk van af.
Hun vraag en de daaraan gekoppelde opdracht, die door mij dient uitgevoerd te worden, is zeer zeker ludiek maar ik twijfel toch heel even om hen tegemoet te komen want... ik moet voor deze opdracht namelijk liegen voor de camera en wie mij kent weet dat ik de laatste jaren heel Bewust inspanningen doe om open en eerlijk te zijn met mezelf en de anderen.
En wat houdt die leugen nu precies in zal jij je wellicht afvragen?
Wel, ik moet voor de camera zeggen dat ik een fiets heb gestolen.
En laat mij van alle zonden ter wereld nu niet gezondigd hebben op dit vlak... tenminste... voor zover ik mij herinner.
Nu kan je wel zeggen van 'ach het is toch maar een spel' en ja hoor, dat dacht ik zelf ook wel en toch...
ik moest dit even laten bezinken.
Toen zei één van de jongens dat ik het met een vette knipoog kon verkondigen zodat degenen die het filmpje ooit te zien kregen direct zouden doorhebben dat het om een grap of een spel gaat. Voor hen staat er duidelijk één en ander op het spel als ze deze opdracht kunnen volbrengen. Enerzijds winnen ze er Monopolygeld mee maar volgens mij staat ook hun eer op het spel dus ik neem de opdracht aan en ik kijk lachend in de mini-camera... ik hou even mijn hand voor mijn mond terwijl ik gespeeld geschrokken 'Oei' zeg en laat dan mijn hand zakken tot op mijn hartstreek en zeg dan met een speelse plechtigheid 'Ik heb een fiets gestolen!'
Ik krijg een applaus en een hoop lachende snoeten te zien en dan zeg ik grappend dat ik nu de klos ben als zij dit filmpje online gaan zetten. Jaja zegt er eentje impulsief, hiermee gaan we zo dadelijk naar de politie. Ach neen, zegt een ander 'het is niet eens onze camera' ...
Ach zo zeg ik gespeeld ernstig... 'hebben jullie die camera gestolen dan?'
Als ik mijn weg vervolg roept een meisje uit de groep dat ik anderen nu niet meer mag helpen bij hun opdracht... ze is er wellicht van overtuigd dat niet iedereen iemand te pakken krijgt die deze uitspraak voor de camera wenst te doen en dat zij hierdoor voorsprong nemen in hun unieke Monopoly-spel.
Ik zwaai en beloof niets want ik ben nog steeds in de ban van die leugen.
Net voor het frituurtje passeer ik de Marrokaanse kapper die op zondag steevast open is. Ook hier ben ik al eens 'toevallige' klant geweest. Iedereen in mijn omgeving beweerde dat ik daar als vrouw niet welkom zou zijn en dat moeten ze dan net tegen mij zeggen. Ik heb steeds vaker het gevoel dat ik overal Welkom ben, zelfs op plaatsen waar anderen soms geweigerd worden. Ik heb zo'n sterk vermoeden dat dit te maken heeft met mijn Bewuste Intenties om een intens oprecht gevoel van waardering en begrip te uiten voor élk facet van de Schepping en dus ook voor elke mens. Ik ben door de Marrokaanse kapper dus wel aanvaard als klant en ook als mens in het algemeen. Ook hier maakt het niet uit of ik wel of niet terugkom als klant, mijn waardering voor hen activeerde hun waardering voor mij en meer moet dat voor mij/ons niet zijn. Dus zwaaien we elkaar gezwind toe en bij gelegenheid is er tijd voor een babbeltje. Ik leer mondjesmaat hun taal, al moet ik zeggen dat het heel traag vordert maar de weinige woorden die ik spreek worden daardoor wellicht extra gewaardeerd.
De Sint Katelijnestraat is voor mij een bron van inspiratie. Ik droom er nog steeds van om van deze straat de eerste Glimlachstraat van de Stad te maken. Ik heb ideeën bij de vleet om "Welkom in de Glimlachstraat - Niet Tevreden? Glimlach terug" affiches te maken maar om één of andere reden concretiseer ik ze niet.
Ik heb er reeds met een paar plaatselijke winkeliers over gepraat en ze vinden het allemaal een prima idee.
Wellicht heeft het Universum een héle goeie reden om deze Glimlach-ruil-actie op de wachtlijst te plaatsen? Bij deze heb ik het hier toch reeds gepost en wie weet leest het iemand die mij concreet kan/wil steunen wij deze Glimlach-ruil-actie.
Het klinkt wellicht gek, maar de reden waarom ik dit alles opschrijf heeft te maken met het rare/nare gevoel dat ik heb overgehouden aan die laatste Scouts-opdracht. Zowel onderweg als thuis bleef ik mezelf als acterende leugenaar herhalen 'Oei, ik heb een fiets gestolen!'
Het is alsof er ergens in mij een stemmetje fluisterend piept... 'stel dat men dit ooit tegen mij wenst te gebruiken omdat iemand mijn woorden voor waar aanneemt?'
Tja... dát is het nu het gevolg van dualistisch denken hé... altijd dat addertje onder het gras willen tergen...
Ik hoop dus vanwege het wegschrijven van dat nare gevoel af te komen.
Ik weet dat ik gewoon mag/moet Vertrouwen op de lonende impact van de intentie waarmee ik iets doe. Ik heb vandaag vele mensen blij gemaakt door gewoon op hun pad te verschijnen en mij tijdelijk aan te passen aan hun regels van het spel.
Dat moet volgens mij volstaan voor een heerlijke nachtrust en een geruststellend geweten ;-)
Bij deze wil ik graag Glimlachend mijn Dankbaarheid uiten aan élk facet van "Het Leven" omdat ik ervan uitga dat zonder de aanwezigheid van het ene aan het andere geen enkele vorm van ervaring kan worden meegegeven!
Ik wens het ook Jullie toe om van de eenvoudige details van "Het Leven" te kunnen genieten...
kleine details met grote gevolgen op vlak van:
Goed Gevoel en Wel-Tevreden-Zijn ;-)
Liefs en Big Big Smile van me
Gerda Maria Hendrickx
~~~~
Vrijdag 16 december 2011
Lieve lezers,
Afgelopen zomer heb ik de moed gehad om een ritje te maken in een kermisattractie die G-Force noemt.
Waar ik toen het lef vandaan haalde om die rit te wagen?
Dat mag in mijn geval een klein wonder heten.
Want als ik naar het filmpje kijk dan bekruipt me toch weer even die weerstand die mij vroeger steeds weerhield om me over te geven aan dit soort attracties.
Ik herinner me ook dat ik halverwege de rit dacht “en nu zou ik willen uitstappen, het is goed geweest”
Maar dat kan natuurlijk niet want je bent vergrendeld en de muziek klinkt tot kilometers in de omtrek dus niemand zou mij horen, zelfs als zou ik het uitgillen van jewelste.
Vertrouwen hebben en rustig ademhalen was dus dé Boodschap bij uitstek.
En ja hoor... af en toe eens gillen zoals een jong veulen en gelukkig verlaagt ook de spanning als je de ogen sluit op de meest kritieke momenten.
Zo gaat dat in het dagelijkse leven toch ook?
Enfin, misschien vinden sommigen onder jullie het maar héél gewoontjes om ritjes te maken op zulke attracties maar voor mij was/is het wél een overwinning op mezelf geweest om dit ook daadwerkelijk te ervaren.
Bedankt buurman Jean-Pierre voor het filmen van deze bijzondere rit:
Uiteraard heb ik andere zaken gezien tijdens de rit maar toch... ik voel me weer helemaal in de Flow van deze 'Amazing Race' als ik er naar kijk.
Als ik er op terugblik dan heb ik dit enkel aangedurfd omdat ik me in de week die hieraan voorafging ben gaan opladen tijdens het observeren van anderen die deze rit aandurfden. Ik heb een aantal mensen gesproken toen ze er uit kwamen en toen ik er gerust in was dat ik geen hinder zou ondervinden aan mijn rug toen werd de beslissing genomen. Nu of nooit heb ik gedacht.
Bang ben ik niet geweest maar ik ben een HSP'er (Hoog Sensitief Persoon) en dus ervaar ik bepaalde prikkels (visuele en non-visuele impulsen die als onaangename electro-shocks aanvoelen) veel sterker als anderen. Het gaat mij vooral om het kunnen verwerken van die prikkels zonder mijn pijngrens te overschrijden.
Ik hoop dat ik op een dag mijn optimale balans kan vinden (wat die intensieve, soms pijnlijk aanvoelende prikkelingen betreft) waardoor ik de hele rit met de ogen open kan maken want uiteraard heb ik 'Life' wel een aantal maffe flitsen gemist.
Maar ik ben wel ontzettend trots op mezelf dat ik deze uitdaging aangegaan ben.
En weet je?
Toen ik héél eerlijk toegaf hoe ik deze rit werkelijk ervaren heb toen waren er 'plots' een aantal 'stoere' mannen en vrouwen die toegaven dat ze het ook zo 'benepen' hebben ervaren doch dat ze dit aanvankelijk niet 'durfden' te zeggen om niet flauw over te komen.
Als je het mij vraagt kan je geen enkele passagier van de G-Force als 'flauw' bestempelen want zo'n rit vraagt van iedereen buitengewone inspanningen.
Tenslotte ga je meermaals aan een hoge snelheid overkop waardoor ons evenwichtsorgaan danig op de proef wordt gesteld.
Ik heb dan ook een paar dagen nodig gehad om van een 'raar' gevoel te bekomen. Geen pijn of misselijkheid hoor. Gewoon een gevoel alsof alles in mezelf was losgekomen van de 'vaste' plaats waar ik het al jaren gewend was. Van zodra je beseft dat dit heel normaal of logisch is dan blijf je rustig en weet je dat het allemaal vanzelf weer op zijn plooi komt.
In Volle Vertrouwen Loslaten is dus in meerdere opzichten dé Boodschap bij uitstek.
Misschien moet ik dit soort uitdagingen gewoon vaker aangaan zodat mijn systeem er aan gewoon raakt?
We zien wel... er is nog zoveel te beleven in ons Experimenteel Pretpark “Het Leven” ... Toch?
Gerda Maria
SMILE-POWER WE BELIEVE IN!
...
